آیا تاکنون فکر کرده‌اید ساکشن شکم چجوریه؟ این روش چگونه می‌تواند به کاهش چربی‌های موضعی کمک کند و آیا برای همه مناسب است؟ طریقه ساکشن شکم یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که متقاضیان این عمل به دنبال آن هستند

آیا تاکنون فکر کرده‌اید ساکشن شکم چجوریه؟ این روش چگونه می‌تواند به کاهش چربی‌های موضعی کمک کند و آیا برای همه مناسب است؟ طریقه ساکشن شکم یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که متقاضیان این عمل به دنبال آن هستند. ساکشن یا لیپوساکشن شکم یک روش جراحی برای از بین بردن چربی‌های مقاوم است که با کمک تکنیک‌های پیشرفته، چربی اضافی را از بدن خارج می‌کند. اما این فرآیند چگونه انجام می‌شود؟ چه مراحلی دارد و چه نکاتی باید پیش از اقدام به آن در نظر گرفت؟ 

در این مقاله، به‌طور دقیق مراحل ساکشن شکم را بررسی می کنیم تا با اطلاعاتی کامل و درست تصمیم‌گیری کنید.  

مراحل انجام ساکشن چربی شکم  

برای اینکه بدانید ساکشن شکم چجوریه؟ و این روش چگونه چربی‌های اضافه را از بین می‌برد، باید با مراحل دقیق آن آشنا شوید. طریقه ساکشن شکم بسته به تکنیک مورد استفاده، ممکن است اندکی متفاوت باشد، اما روند کلی آن شامل مراحل زیر است:  

مرحله اول: بیهوشی  

یکی از مهم‌ترین بخش‌های عمل لیپوساکشن، انتخاب نوع بیهوشی مناسب است. بسیاری از افراد قبل از انجام این روش می‌پرسند: ساکشن شکم چجوریه؟ و آیا برای همه افراد از یک نوع بیهوشی استفاده می‌شود؟پاسخ این است که به شرایط بیمار و میزان چربی که باید تخلیه شود بسنگی دارد و پزشک یکی از روش‌های زیر را انتخاب می‌کند:  

بیهوشی عمومی:  

مناسب برای افرادی که حجم زیادی از چربی شکم آن‌ها باید خارج شود.  

بیمار کاملا بیهوش است و هیچ دردی احساس نمی‌کند.  

معمولا در جراحی‌های طولانی‌تر و گسترده‌تر به کار می‌رود.  

بی‌حسی موضعی:  

گزینه‌ای ایده‌آل برای افرادی که می‌خواهند در طول عمل هوشیار باشند.  

پزشک ماده بی‌حسی را مستقیما در ناحیه موردنظر تزریق می‌کند.  

مناسب برای مواردی که حجم کمی از چربی باید برداشته شود.  

بی‌حسی اپیدورال:  

بیشتر برای طریقه ساکشن شکم در ناحیه پایین‌تنه کاربرد دارد.  

بی‌حسی از طریق تزریق در ناحیه کمر انجام می‌شود.  

فرد در طول عمل بیدار است، اما دردی احساس نمی‌کند.  

مرحله دوم: برش‌

یکی از مراحل مهم در طریقه ساکشن شکم، ایجاد برش‌های کوچک برای ورود کانولا (لوله مخصوص مکش چربی) است. این برش‌ها در نقاط مشخصی از شکم ایجاد می‌شوند تا دسترسی به چربی‌های اضافی ممکن شود. برش‌ها معمولا کوچک و در نواحی مخفی‌ شکم ایجاد می‌شوند تا حداقل جای زخم باقی بماند.  

روش‌های مختلف لیپوساکشن برش‌های متفاوتی دارند:  

لیپوساکشن سنتی: برش‌های بسیار کوچک (حدود ۳ تا ۵ میلی‌متر) در نواحی کمتر قابل مشاهده ایجاد می‌شوند.  

لیپوساکشن با لیزر: ممکن است به برش‌های کوچکتری نیاز داشته باشد، زیرا چربی ابتدا با حرارت تجزیه می‌شود.  

 لیپوساکشن اولتراسوند: به دلیل استفاده از امواج صوتی، برش‌های دقیق‌تری نیاز دارد تا دستگاه به درستی عمل کند.  

محل دقیق برش‌ها به تکنیک مورد استفاده بستگی دارد:  

معمولا در قسمت‌های پایین شکم، نزدیک ناف یا در خطوط طبیعی پوست ایجاد می‌شوند.  

پزشک تلاش می‌کند برش‌ها را در مناطقی قرار دهد که جای زخم‌ها حداقل دیده شوند.  

در برخی روش‌ها، ممکن است از چندین برش در نقاط مختلف استفاده شود تا چربی به طور یکنواخت خارج شود.  

مرحله سوم: مکیدن چربی با استفاده از کانولا  

پس از ایجاد برش‌های کوچک، نوبت به اصلی‌ترین مرحله در طریقه ساکشن شکم یعنی تخلیه چربی می‌رسد. در این مرحله، پزشک یک لوله باریک و مخصوص به نام کانولا را از طریق برش‌ها وارد بدن می‌کند تا چربی‌های موضعی را تجزیه و خارج کند. کانولا به گونه‌ای طراحی می شود که چربی را به‌صورت هدفمند مکیده و کمترین آسیب را به عروق و اعصاب اطراف وارد می‌کند.  

بسته به تکنیک مورد استفاده، روش تخلیه چربی متفاوت است:  

لیپوساکشن سنتی: کانولا با حرکات رفت و برگشتی چربی را جدا کرده و از بدن خارج می‌کند.  

لیپوساکشن ارتعاشی (PAL): از حرکات لرزشی برای جدا کردن راحت‌تر چربی استفاده می‌شود.  

لیپوساکشن لیزری: با استفاده از انرژی لیزر، چربی به مایع تبدیل می شود و راحت‌تر تخلیه می‌شود.  

لیپوساکشن اولتراسوند (UAL): امواج صوتی چربی را تجزیه کرده و خروج آن را آسان‌تر می‌کنند.  

نکات مهم در این مرحله:  

پزشک باید کانولا را با دقت حرکت دهد تا شکم پس از عمل، صاف و یکنواخت باشد.  

مقدار چربی تخلیه‌ ای نباید بیش از حد مجاز باشد تا عوارض جانبی کاهش یابد.  

به تکنیک مورد استفاده بستگی دارد و ممکن است نیاز به ماساژ یا تخلیه مایعات اضافی پس از عمل باشد.  

مرحله چهارم: بخیه زدن و بستن برش‌

پس از تخلیه چربی‌های اضافی، آخرین مرحله در طریقه ساکشن شکم، دوخت برش‌ها و مراقبت از ناحیه تحت درمان است. این مرحله اهمیت زیادی دارد، زیرا تاثیر مستقیمی بر روند بهبودی و نتیجه نهایی عمل دارد. پزشکان معمولا از تکنیک‌هایی استفاده می‌کنند که کمترین جای زخم را به جا بگذارد.  

روش‌های دوخت برش‌ها:  

بخیه‌های جذبی: در بیشتر موارد، از بخیه‌هایی استفاده می‌شود که خودبه‌خود جذب می شود و نیازی به کشیدن ندارند.  

چسب‌های جراحی: برخی از پزشکان برای برش‌های بسیار کوچک، به‌جای بخیه، از چسب‌های مخصوص پزشکی استفاده می‌کنند.  

نخ‌های غیرقابل جذب: در موارد خاص، پزشک ممکن است از بخیه‌های معمولی استفاده کند که پس از چند روز باید کشیده شوند.  

مراقبت‌های پس از دوخت برش‌ها:  

بر روی برش‌ها بانداژ استریل قرار می‌گیرد تا از ورود عفونت جلوگیری شود.  

استفاده از گن‌های مخصوص توصیه می‌شود تا تورم کاهش و پوست سریع‌تر جمع شود.  

باید از فشار به ناحیه تحت درمان خودداری کرد تا روند ترمیم به درستی انجام شود.